Hoofdstuk 2: Winter

Lieve allemaal,

Na een lange stilte eindelijk weer een teken van leven! Zo op het eerste gezicht valt er niets bijzonders op te merken aan deze update, althans niet voor jullie. Ik schrijf deze blog vandaag namelijk met de hand! Echt waar, voor je heb je als het ware een echte handgeschreven brief die ik morgenmiddag overtyp op een laptop van een vriendin. 

De reden dat ik jullie met de hand schrijf is dat mij geliefde laptop verpakt is in plastic. Alweer een paar weken terug trof ik namelijk weer kleine beestjes aan... Ja, helaas was de nachtmerrie nog niet over. Ik heb mijn laptop direct naar een computerzaak gebracht, maar ondanks dat ze hun best hebben gedaan kwamen ze na volledige demontage en schoomaak gewoon weer tevoorschijn. Mijn laptop heeft de respectabele leeftijd van 8 jaar, dus heb ik besloten om hem te verkopen voor zijn onderdelen en binnenkort een nieuwe laptop te kopen. Dit was ik al een paar maanden geleden van plan dus ik heb er vrede mee... Helaas werd ik door het zien van de beestjes weer helemaal paranoide. Ik heb hierdoor volgens mij nog nooit zo'n schoon bed gehad want ik verwijder dagelijks ieder vuiltje, ieder stofje en ook mijn kleding is nog nooit zo schoon geweest door de hoge drogertemperatuen. Maar het maakt me niet uit, ik doe alles om te voorkomen dat er ook maar eentje kan overleven. Tot zo ver heb ik gelukkig niets meer gezien. Ik denk geregeld, "Vandaag ben ik al 2 weken clean", "Vandaag al 3 weken", "Volgende week ben ik een maand clean." En dat is alleen maar goed nieuws! Want, dit heb ik in mijn vorige vlog volgens mij niet echt uitgelegd, ik heb voor mijn huidige kamer maar een contract van twee maanden. Het was een tijdelijke oplossing, omdat ik toen zo snel iets nodig had. Ik deel mijn kamer nu met twee meisjes uit China en ondanks dat ze super lief zijn, kijk ik enorm uit naar meer privacy en vooral wakker worden op tijden die ik zelf heb uitgekozen. En gelukkig heb ik nu dus een nieuwe plek gevonden! Per 1 januari woon ik in het midden van Taipei, op steenworp afstand van vrijwel alles (in vergelijkigen met mijn vorige en huidige huis). Ik deel mijn verdieping met een Nederlandse, en op de andere verdieping wonen nog twee anderen. We hebben op ons verdiepinkje een eigen badkamer, een balkon met fantastisch uitzicht en een klein huiskamertje. Beneden hebben we nog een grotere huiskamer, een keuken en een gigantisch dakterras met uizicht over de hele stad. Ik heb ontzettend veel zin om daarheen te gaan verhuizen!!

Het vinden van een fijne woonruimte had ik een week of anderhalf geleden echt even nodig. Het feit dat jullie niets van me hebben gehoord komt een beetje door de laptop, maar ook eigenlijk vooral omdat ik niet echt uit de dip kon komen. Ik was er van overtuigd dat ik in februari gewoon met mijn moeder mee naar huis zou komen. Voor mijn gevoel zat alles tegen; geen eigen plekje, Chinees leek veel te moeilijk voor mij, mijn (echt) tegenvallende nieuwe docent maakte me wanhopig, en het vooruitzicht dat mijn nieuwe Amerikaanse vriendin Tatum bijna naar huis zou gaan hielp ook niet mee. Alles om me heen maakte me verdrietig en ik wilde gewoon niets liever dan naar huis. Ik denk dat bij mij "geen bericht is goed bericht" niet echt op gaat. Maar goed, dit teken van leven is dus wel goed nieuws! Afgelopen vrijdag ondertekende ik namelijk het nieuwe huurcontrcat tot en met 31 mei 2018! 

Anne-Sophie en ik hebben de afgelopen twee weken gedoopt tot het einde van het eerste hoofdstuk van ons avonturenboek genaamd Anso en Miso in Taipei. Door het naderende vertrek van Tatum (gisteren) voelden we de noodzaak om onze vriendengroep uit te gaan breiden. Op zoek naar nieuwe mensen om ons sociale leven nog eer kleur te geven. Zo begaven we ons van een Nederlands feestje naar een huisfeestje van mijn huidige woningcoorporatie: netwerken, netwerken, netwerken. Tot zo ver heeft het al vruchten afgeworpen: wat zijn er toch veel leuk mensen te vinden in deze stad. In ons nieuwe hoofdstuk is verder het nieuwe semester begonnen en hebben we beide de 100 dagen grens overschreden. Met nieuwe energie en vooral een hoop nieuwe motivatie om door te gaan met Chinees knallen we straks het nieuwe jaar in! 

Oke dit gaat tot nu toe een beetje van hot naar, excuses daarvoor, met de hand schrijven is voor mij als "vrucht van de computergeneratie" nou eenmaal wat moeilijker. Want, ik heb jullie nu verteld over de afgelopen weken en over nu én over de toekomst, maar daarbij heb ik wel iets groots overgeslagen! 

Mijn vader was hier! En dat was super leuk, het kwam precies op tijd om me af te leiden van alle minder leuke dingen. Hij was hier 6 dagen en ik durf te stellen dat mijn reisgids-skills steeds beter worden, want hij heeft heel Taipei en omliggende hoogtepunten gezien. Na een week was hij dus een echte Taipei expert. Dit kan jij ook worden als je bij mij op spoedcursus komt! Toegegeven, het is intensief maar je krijgt wel waar voor je geld. Zo heeft Peter kennis mogen maken met alle vormen van Taiwanees openbaar vervoer (fiets, stoptrein, intercity, metro, stadsbus, tourbus, gondel, taxi, vliegtuig en benenwagen) en heeft hij allerlei verschillende weersomstndigheden mogen meemaken (zonneschijn, fluweelzachte miezerregen, hevige regenval, sterke bergwind, zeewind, lichte mist, extreem dichte mist). Ook heeft hij geleerd dat je noodles niet spaghetti noemt. Hij heeft de mooiste tempels gezien, de meest lokale markten afgestruind, de nieuwste innovaties op het gebied van koffie mogen bewonderen en testen, en heeft zich dag in dag uit kunnen verbazen over het hoge aantal scooters in deze stad. We hebben lekkere en minder lekkere spaghetti [noodles] gegeten en om al die spaghetti [noodles] te compenseren hebben we een intensieve bergwandeling ondernomen. Deze wandeling is ons bijna fataal geworden. Maar vrees niet, deze route schrap ik dan ook uit mijn touraanbod. Toen we beide na 10 minuten traplopen al stonden te hyperventileren, met onze hoofden letterlijk in de wolken, druipend van het zweet en van de regen, namen we een slokje uit mijn half lege flesje water en klommen door om nog 3 uur lang door te ploeteren. Frankens leven namelijk van vocht uit de lucht, kunnen ieder terrein overwinnen en overal overleven. Je zou ons kunnen vergelijken met een Tillandsia, dat is een plantje die overal kan leven, zonder water. Ja, mijn vader kan op het gebied van noodles nog veel van mij leren, maar vlak zijn kennis over planten niet uit. Uiteindelijk hebben we het einde van de route gehaald, letterlijk met vallen en opstaan. Al met al wat het een intensieve, maar vooral mooie week die we samen hebben doorgebracht. Samen zijn is niet altijd even makkelijk maar ik ben ontzettend dankbaar en trots dat mijn vader (en moeder) zo gek is om me desondanks overal achterna te komen. Helaas heb ik geen foto's van onze week, mijn vader behoort namelijk niet tot de computergeneratie dus de foto's zitten mogelijk voor altijd gevangen in zijn camera. Bij deze dus een oproepje: 

Heb jij kennis van moderne technologie? Ben je woonachtig in Delft of omstreken? Heb je een technische opleiding gedaan of ben je tussen de 5 en 40 jaar oud? Stuur dan een postkaart of -duif naar mijn vader. Dank!

Met de hand schrijven betekent ook dat ik geen idee heb hoe lang deze blogpost ondertussen is (ik schrijf in mijn dagboek met relatief kleine pagina's...) Is er nog plek voor meer info of zijn jullie al verveeld? Moeilijk in te schatten... Mijn hand doet in ieder geval al wel een beetje pijn, maar dat komt misschien ook doordat ik vandaag al uren Chinese karakters heb geschreven. Ja, ik denk dat ik dat ik het hierbij laat. 

Ik beloof jullie zo snel als mogelijk (ik hou het lekker breed) weer te schrijven, hopelijk dan wel echt met meer feitelijke informatie over dit kleine eilandje. Op deze manier wordt het niks met jullie expertise...

Dag allemaal, tot de volgende keer maar weer!

Mies