Terug van weg geweest!

[Dag 220]

棒! Bang! Daar ben ik weer, zo op je beeldscherm geslingerd, terug van weg geweest en met meer energie dan ooit te voren. Laten we beginnen met een leuk taalweetje: Chinees is een verschrikkelijke taal om te leren. Ik zit eigenlijk constant op scherp omdat ik verwacht dat er ieder moment een cameraploeg binnen stormt die roept: "Grapje!!! Chinees bestaat helemaal niet!!! Daar is een camera, en daar, en daar, we hebben je voor het lapje gehouden!!" Kijk bijvoorbeeld even mee naar de vrolijke Bang waarmee ik deze informatieve doch vermakelijke blog startte: 

Bang heeft in het Chinees vele betekenissen, waaronder 綁 [bang] wat 'samenbinden' betekent en de look-a-like 邦 [bang] die de betekenis 'natie/staat' draagt. Daarnaast hebben we de bang waarmee ik opende: 棒 [bang], wat zo iets betekent als 'uitmuntend', maar zich daarnaast in exact dezelfde gedaante voor kan doen als 'stok' of 'stick'. En dan zijn we er nog niet want dan hebben we ook nog 榜 [bang] ('roeien'), 磅 [bang] ('pond') en 幫 [bang] ('helpen', maar ook 'ingehuurd', 'buitenste laag blaadjes van een kool' en 'geheim'). En zelfs daar stopt het niet, er zijn zelfs nog een hele hoop andere bangs...

Kortom: ik heb jullie door. Het heeft even geduurd maar ik zie nu eindelijk in dat ik net als Truman in een koepel woon en jullie thuis aan de buis gekluisterd zitten en in jullie vuistjes gniffelen omdat ik een serieuze poging doe om deze grap uit mijn hoofd te leren. Wetenschappers worden bij Matthijs uitgenodigd om te komen praten over de ongekende wilskracht van het menselijke brein: het is zelfs in staat een systeem (tot op zekere hoogte) te leren dat simpelweg totale onzin is. Morgen opent de NOS hoogstwaarschijnlijk met de woorden, "Zelfs na helder inzicht gaat zij onverschrokken door". Want tja, totdat die cameraploeg binnenstormt heb ik eigenlijk geen andere keuze dan vol goede moed door gaan. Niet omdat ik er echt nog in geloof dat er ooit een vloeiende zin Chinees over mijn lippen zal rollen, maar puur omdat ik nog niet heb kunnen kiezen waarmee ik mijn tijd beter kan invullen. 

Ik hoop dat dat gegeven jullie nog niet te veel gaat vervelen, maar het is helaas het (luxe) probleem waar ik, en velen met mij, enorme last van heb. Zo ontzettend veel mogelijkheden, zo veel keuzes en niemand die me kan vertellen welke optie de aller beste is. Ik heb sommigen van jullie hier al dood mee gegooid, maar ik wil toch ook hier nog wat inzichten delen omdat het voor mij belangrijk is geweest in de afgelopen weken. Ik vertelde jullie in mijn vorige blog (alweer twee maanden geleden) over mijn gevecht met de bergen huiswerk en het gevoel dat mijn inzet nooit genoeg was. Nu, na een 5-weken durende vakantie (daarover zo dadelijk meer) zie ik weer helemaal helder wat een enorme pech ik vorig blok heb gehad met mijn docent en hoe haar lesmethode een enorm donkere wolk boven mijn hoofd creëerde. Als ik nu kijk naar hoe veel lichter ik me voel dan destijds besef ik me pas wat een enorme stress ik iedere dag meezeulde van mijn bed naar de universiteit en terug. In de laatste weken van het blok was ik het plezier in studeren helemaal kwijt en kreeg ik steeds meer last van heimwee naar Nederland. Overal zag ik enorme obstakels: ik moest nog een nieuwe blog schrijven voordat ik op vakantie ging, maar ik moest eerst nog zo veel dingen regelen voor die vakantie; mijn to-do lijst werd alleen maar langer en langer. Het extra schepje druk dat ik daar nog bovenop gooide door mezelf te dwingen om ook even mijn toekomst te regelen (masterplannen), was uiteindelijk de druppel die de emmer deed overlopen. Ik was dood op en toe aan vakantie. Tijdens die vakantie ben ik me gaan beseffen dat ik mezelf constant dingen op leg die moeten, terwijl niemand anders dan ikzelf die dingen van mij verwacht. Door alleen maar meer to-do's te bedenken zodra iets niet lukt laat ik op een gegeven moment gewoon maar alles liggen en voel ik me daar continue rot over. Maar gelukkig was daar dus die enorme vakantie waarin ik alle tijd had om mijn to-do's eens kritisch te bekijken. En in plaats van mijn vrije tijd te gebruiken om alles af te vinken besloot ik een heleboel gewoon te schrappen. Alles op zijn tijd. En zo kwam het dat ik opeens vanzelf weer zin kreeg om na te denken over bijvoorbeeld TOEKOMSTPLANNEN (zoals het to-do-puntje me dagelijks redelijk agressief aansprak vanaf mijn to-do-app).

In de afgelopen maanden heb ik me geregeld afgevraagd waarom ik nou precies Chinees wil leren, helemaal omdat je die vraag hier constant wordt gesteld: wat ga je er mee doen? Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik mijn doelen beter voor ogen moest hebben, want waar doe ik dit anders voor? "Je doet het voor je toekomst!" Maar, vroeg ik me af, wanneer begint die toekomst dan eens eindelijk!? Toen ik 12 was zag ik mijn toekomstige zelf altijd als ongeveer 23 jaar: super slank, lang stijl blond haar en met borsten. Ik zou ofwel grondstewardess zijn, ofwel oorlogsjournaliste, met in mijn achterhoofd de eerste ideeën voor een bestseller. Dat zou echt Michy (zoals ik toen nog heette) op haar allerbest zijn. En zie hier! Ik ben al twee jaar verder dan mijn ideale toekomstbeeld en ik heb nog niet eens die borsten, laat staan dat ik het gevoel heb mijn allerbeste ik te zijn (geweest) of weet wat ik later wil worden. Ik heb me dan ook beseft dat ik minder naar een toekomstideaal zou moeten streven omdat er hoogstwaarschijnlijk nooit een moment gaat komen waarop ik uitroep, "hè hè, joehoe, ik ben er! Dit is waar ik het allemaal voor gedaan heb!" Wiep vertelde me over een interview met Pauline Cornelisse waarin deze had verteld over haar jaar in Amerika. Zij was in Amerika met het idee uit te zoeken of dit land iets voor haar zou zijn om in de toekomst te gaan wonen en werken, maar realiseerde zich nu jaren en jaren later hoe haar tijd in Amerika gewoon was wat het geweest was: haar Amerika avontuur. Mijn eigen interpretatie van deze anekdote is dat Pauline destijds aan zichzelf en misschien vooral aan anderen moest verantwoorden waarom zij een heel jaar naar Amerika wilde, maar later heeft ingezien dat al die geforceerde ambitieuze redenen van toen er op de lange termijn niet echt toe hebben gedaan: ze heeft een fantastische tijd gehad weg van huis waarin ze misschien wel veel over de toekomst heeft na kunnen denken maar vooral veel over zichzelf heeft geleerd, waarna ze keuzes heeft gemaakt in haar leven die niet direct verband hielden met Amerika. Maakt dat haar besluit om een tijdje naar Amerika te gaan minder succesvol? Nee. Vaak is de beste keuze de optie waarvan je hier en nu het allergelukkigst wordt, simpelweg omdat gelukkige mensen uiteindelijk veel betere levenskeuzes kunnen maken dan ongelukkige. Lang verhaal kort, ik ga het idee dat ik dingen doe puur voor de toekomst een beetje loslaten. Ik leer nu Chinees omdat ik dat een leuke uitdaging vindt en ik het een fantastisch avontuur vindt om van een vreemde plek mijn thuis te maken. Ik kan over twee maanden misschien geen verpletterende indruk maken als we samen bij de Chinees gaan eten en ik zal misschien nooit een Chineestalige bestseller schrijven, maar wat maakt dat uit als ik uiteindelijk ook gelukkig wordt van totaal andere dingen. En waarom kiezen voor één ding; ik loop waarschijnlijk ooit in mijn leven wel in een mantelpakje rond op Schiphol, wie weet schrijf ik ooit een blog over of vanuit een oorlogsgebied, en als ik de jackpot win koop ik gewoon twee borsten.

____

Hatsa! En dan nu hoog tijd voor een traditionele reisblog!

Taiwan (4 februari t/m 12 februari)
Eeeeindelijk! Na dus een enorm intensief blok waarbij ik de laatste drie weken iedere dag tot in de late uurtjes te vinden was in de bibliotheek om de volgende ochtend weer om 8.20 in de les te zitten, was daar eindelijk de langverwachte vakantie. In verband met Chinees Nieuwjaar waren we de hele maand februari vrij. Op 4 februari kwamen mijn moeder en Debora aan, ik word er weer helemaal blij van als ik daar aan terug denk. Na 6 maanden was het zo fijn om mijn moeder weer te zien!! De eerste paar dagen van hun bezoek brachten we in Taipei door. Het weer was helaas niet super lekker, maar dat gaf me wel de gelegenheid om ze kennis te laten maken met Taipei's cafécultuur. Ik heb het al een keer eerder laten vallen in deze blog, maar Taipei heeft ongelofelijk veel koffiezaakjes, echt niet normaal veel. En zo kwam het dat we in de eerste dagen vooral van ontbijt naar koffie naar lunch naar bubble tea naar sushi naar toetje hopten. Bubble tea is een Taiwanese uitvinding die in de afgelopen jaren de wereld over is gegaan: (melk)thee of limonade met daarin zwarte balletjes gemaakt van tapioca. Je kan het hier overal krijgen, in de gekste combinaties. Een nieuwe ontwikkeling op het gebied van Bubble Tea is de ijsthee met daarop zout kaas- of melkschuim, ja echt kaasschuim. Het klinkt heel vies, maar als je het drinkt valt het wel mee hoe kazig het smaakt. De caramel melkthee met daarop zout melkschuim is overigens echt een aanrader.

Na een paar dagen vertrokken we met de trein richting het zuiden. Onze eerste stop: Tainan. Tainan staat bekend als een soort hipster stad met ook weer veel café's en kleine winkeltjes. Daarnaast zagen de Hollanders Tainan als een geschikte locatie om een fort te bouwen toen ze hier aankwamen. Net buiten het centrum van Tainan vind je dan ook het Anping Fort, ofwel Fort Zeelandia. Van binnen was er niet zo veel aan, maar de buurt om het fort heen zag er leuk uit. Smalle straatjes, inderdaad veel café's en vooral kunstig versierde voortuintjes en gevels. Helaas waren heel veel plekken dicht in verband met nieuwjaar, dus hebben we vooral gewindowshopt. Ons bezoek aan Tainan viel een heel klein beetje in het water omdat mijn moeder en Debora beide ziek werden, maar gelukkig kwamen we vooral naar deze stad om onze huurauto op te pikken! Woee, ik had daar echt naar uitgekeken. Na een dagje slapen en crackers eten voelden ze zich gelukkig al een stuk beter en konden we dus vol energie beginnen aan onze roadtrip! Vanaf Tainan (zuidwest) daalden we verder af naar de kustplaats in het meest zuidelijke puntje van het eiland, Kenting. We hoopten hier op zon, zee en strand maar vonden ook daar vooral die laatste twee. Maar goed, wat is er mis met lekker uitwaaien op het strand en kijken naar wilde helderblauwe golven omgeven door rotsformaties? Ik heb een beetje een irritante angst voor de zee, maar hier in Kenting ervoer ik voor het eerst in mijn leven dat golven ook echt super mooi kunnen zijn. Resultaat van deze ontdekking is dat mijn telefoon nu overvol zit met foto's van golven, die ik allemaal zo indrukwekkend mooi vindt dat ik ze niet kan verwijderen. In de dagen die volgden deed ik nog een ontdekking, namelijk de hemel op aarde. In eerdere blogs heb ik jullie al eens verteld over de Taroko Gorge in Hualien waar ik met zowel Jotte als mijn vader ben geweest, over hoe die plek voor mij tot dan toe de mooiste plek was van Taiwan. Nou, we hebben nog zo'n juweeltje gevonden maar dan (nog) zonder de toeristen: Yuli (spreek uit als uulie). Yuli ligt aan de oostkust niet ver van Hualien en het is echt net zo prachtig, als niet nog mooier. De natuur is er zo adembenemend mooi, de bergen zo ontzettend hoog, de dalen zo diep, alles er tussenin zo groen, de rivieren zo helder blauw en de apen die hier en daar plotseling opduiken zo eng. Daarnaast hadden we ons geen betere accommodatie kunnen wensen bij een Boeddhistische familie midden tussen als die pracht. We begonnen elke dag met een uitgebreid Taiwanees ontbijt: met z'n allen rond de tafel met draaischijf waarop van alles te vinden was. Mijn moeder en Debora hadden de dagen hiervoor wat moeite met wennen aan de Taiwanese keuken dus ontbijten met zwarte eieren, zoute tofu-omelet, knoflooktenen met spinazie en vetter dan vet varkensspek op een zoet gestoomd broodje was even slikken, maar toch was het een leuk begin van de dag. Met behulp van mijn Lonely Planet en het navigatiesysteem zette ik iedere dag een nieuwe route uit, die vaak zeer succesvol uitpakte maar soms ook net een beetje te spannend bleek. Zo bevonden we ons op een namiddag op een splitsing. Rechtsaf zou een korte route door het dal zijn, waardoor we relatief vroeg klaar zouden zijn, en linksaf ging kronkelend omhoog en was iets langer waardoor we als alles goed zou gaan precies voor het donker (17.30) weer beneden zouden zijn. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen: we kozen voor linksaf. De uitzichten waren echt extreem mooi, we klommen hoger en hoger, de ene bocht nog haakser dan de ander, maar wauw dit was wel echt de moeite waard! Maar, op een gegeven moment raakte de woorden om onze verrukking te beschrijven een beetje op. Het veranderde in, 'ah, uhu, dit is ook heel mooi.. zo.. ja.. wauw.. eh, zegt die TomTom ook wanneer we weer gaan dalen? Goh.. uhu.. mooi zeg..' Er trok langzaamaan een mist op, en hoe hoger we klommen, hoe dichter die mist werd. Oren begonnen te ploppen, de verwarming moest wat hoger, en we bleven maar onophoudelijk klimmen. Ik als tour guide kreeg het zo langzamerhand een beetje benauwd en ik begon ook een beetje misselijk te worden. De weg was te smal en de afgrond te diep om nu nog te keren, er zat niets anders op dan onze weg te vervolgen. Maar gelukkig, net toen ik dacht dat we moesten gaan overnachten in de auto, reden we een kleine nederzetting binnen. Het is moeilijk te omschrijven, maar het was echt net alsof The Shire (Hobbit dorp) binnen reden. Licht groene heuveltjes, kleine tuintjes en huisjes, hier en daar een kleine theeplantage en dat alles in een sprookjesachtige mist. Het was echt zo ontzettend mooi! Maarja, we hadden natuurlijk ook stress en haast dus voor ik het realiseerde waren we er alweer uit, terug de dichte mist in. Niet lang daarna begon de weg godzijdank te dalen, wat overigens niet minder eng was met die mist en de gapende afgrond. Uiteindelijk reden we in de schemer weer de bewoonde wereld in, gestresst en vastbesloten dit nooit meer te doen. En toch durf ik nu heel dapper te zeggen: dat was het allemaal echt wel waard. Mijn tip voor als je ooit naar Taiwan komt: sla Yuli niet over, het is een waar paradijsje. Ga op zoek naar het verstopte Hobbit dorp, koop exotische vruchten bij stalletjes langs de weg, drink koffie in weer een hipster café (platteland of niet: koffie en thee wordt hier overal in stijl gedronken) en struin over marktjes en in sieradenwinkeltjes. Go, go, go!

Hong Kong en Macau (13 februari t/m 15 februari)
Vlak voordat mijn moeder en Debora kwamen ontdekte ik tot mijn grote schrik dat mijn visum eerder verliep dan ik had onthouden. Oeps. Er zat niets anders op dan dat ik het land moest verlaten om vervolgens weer terug het land in te komen voor een 90 dagen verblijfsstempel. Ik baalde enorm maar gelukkig wilden mijn gasten dolgraag met me mee voor een mini-tripje Hong Kong, waarop ik dacht, dat kan nog gekker, laten we gelijk nog een "land" aan doen en een dagje Macau doen! Toen mijn moeder me drie jaar geleden opzocht in Hong Kong hadden we niet veel tijd om de stad te bekijken en Debora was hier nog niet eerder geweest dus ik vond het toch wel weer leuk om voor tour guide te spelen. We hebben ons vooral lekker rond laten rijden in de dubbeldekker trams en onze ogen uitgekeken naar die onophoudelijke stroom aan mensen, mensen, mensen. Voor mij had deze mini-trip twee absolute hoogtepunten: een hysterische karaoke-avond mét discolampen en cocktails, en ons casino bezoek in Macau. Macau ligt op ongeveer een uurtje met de boot vanaf Hong Kong en is door de vele toeristen haast net zo vol als Hong Kong maar is dan veel kleiner én ondergedompeld in een Portugees sausje. Drie jaar geleden was ik hier met mijn broer en eigenlijk is er niets veranderd. Ik vind Macau heel grappig omdat de mix van Chinees en Portugees gewoon heel gek is. In de bus worden de haltes omgeroepen in het Mandarijn, het Kantonees, het Portugees én het Engels, de straten doen helemaal Zuid-Europees aan en je kan er super lekker Portugees eten. Na onze lunch van zeevruchten, knapperig brood, olijven en het meest fantastische kaasplateau dat ik in 6 maanden gegeten heb, begaven we ons naar het nieuwere gedeelte van Macau: de casino's! Wat een feestje was dat. We kozen voor The Venetian en hebben heel classy in onze wandelschoenen al ons geld verloren aan de roulettetafel.

Vietnam (17 februari - 10 maart)
Na Hong Kong was het voor Debora tijd om weer huiswaarts te keren. Met een tas vol fantastische souvenirs terug naar het Hollandse om bij te komen van een intensieve maar ik denk ook echt geslaagde Taiwan trip. Ik prijs mezelf gelukkig dat zo veel lieve mensen de moeite nemen om deze kant op te komen en dat we samen dit landje verder hebben kunnen ontdekken. We vierden haar laatste avond met sushi van de lopende band en nadat we haar op vrijdagavond hadden uitgezwaaid vertrokken mijn moeder en ik de volgende middag naar onze volgende bestemming: Vietnam! We gingen naar Vietnam zonder een heel gedetailleerd plan: onze eerste stop zou Ninh Binh zijn, onze tweede Hoi An en vanaf daar stond alles nog open. Vanaf dan hadden we nog geen hotels geboekt, geen transport en zelfs nog geen vliegticket terug naar Taipei. Voor mij had deze reis twee hoogtepunten: samen op een scooter midden in de chaos van Vietnamees Nieuwjaar en de enorme verrassing die ons te wachten stond in het zuiden van Vietnam.

Onze eerste stop Ninh Binh ligt zuidelijk van Vietnam's hoofdstad Hanoi en staat bekend om de bijzondere rotsformaties te midden van groene rijstvelden. Het weer zat ons niet echt mee dus van dit natuurpracht hebben we wat vluchtig genoten om ons vervolgens weer huiselijk terug te trekken in onze bamboe hut. Niet alleen het weer zat wat tegen, ook onze timing was niet optimaal: het was Tet, oftewel, Vietnamees Nieuwjaar. Dit merkte we vooral toen we besloten dat we naast boeken lezen en watermeloen shakes drinken toch ook iets cultureels moesten gaan ondernemen. We besloten scooters te huren om lekker zelfstandig op pad te gaan, maar de eigenaar van ons hutje raadde ons aan om één scooter te huren. Omdat ik soms een beetje zuinig ben en vooral ook altijd bang ben dat mensen denken van, 'ugh die grote rijke buitenlanders moeten weer twee scooters', riep ik uiteraard gelijk 'oh yes, sure, no problem, yes one is fine', waarna ik strak vooruit bleef staren om mijn moeders blik te ontwijken. Nou en ik heb het geweten. Ik weet dat een scooter veel kan hebben, maar mijn Hollandse hersenen zien een scooter toch gewoon een beetje als een fiets die te hard gaat. Het eerste obstakel was een lange zandweg met diepe kuilen en kippen. Het tweede obstakel was een autoweg bezaaid met toeterende scooters, auto's en vrachtwagens. Het derde obstakel waren de joelende en zwaaiende mensen op en langs te weg, want er worden in Azië veel gekke dingen vervoerd op scooters maar dit was toch wel heel bijzonder. Het vierde obstakel was het parkeren van de scooter op een veld met werkelijk honderden, misschien wel duizend andere scooters. Het vijfde obstakel was de diepe gêne overwinnen toen we na ons tempelbezoek aansloten in een van de zes mega lange wachtrijen voor de uitgang, maar er vervolgens uit werden gepikt om met andere blanke mensen door een zij uitgang te gaan. Je kan dus eigenlijk veel beter spreken van een noemenswaardig dieptepunt dan een hoogtepunt. Wat waren wij blij om weer lekker te mogen lezen en watermeloen shakes te drinken in onze bamboe hut..

Onze volgende stop was Hoi An, een fantastisch stadje in het midden van Vietnam waar ik desondanks niet te lang over ga uitweiden omdat ik hier drie jaar geleden al eens uitgebreid over heb geschreven. We vonden het destijds zo'n fijn stadje dat we besloten terug te keren, zelfs naar hetzelfde hotel. We hebben heerlijk gewandeld door de kleurrijke winkelstraatjes, hebben in het zonnetje ijskoffie's gedronken en aten 's avonds spring rolls met uitzicht op de lampion verlichtte straten. Mocht je in Vietnam zijn, sla Hoi An absoluut niet over!

We eindigde onze reis met iets wat voor ons beide denk ik wel de boeken in gaat als de meest fabuleuze vakantiebestemming ooit. Dat wil zeggen, binnen de categorie ontspanningsvakantiebestemmingen. Vanaf Hoi An maakten we een mooie roadtrip van 5 uur verder naar het zuiden: Quy Nhon. Op zichzelf is Quy Nhon geen indrukwekkende stad, het is zelfs een beetje saai te noemen. Maar, Quy Nhon compenseert zijn saaiheid met de prachtige stranden en accommodaties buiten de stad. En met prachtig bedoel ik ook echt prachtig: een enorme kamer met alles er op en er aan, uitzicht op het strand en de zee, een zwembad (met hetzelfde uitzicht) op nog geen 100 meter lopen, een ontbijtbuffet om u tegen te zeggen en piña coladas uit verse kokosnoten van het strand. Ik dacht altijd dat ik niet gemaakt was voor relax vakanties, maar niets blijkt minder waar. Ik heb boeken gelezen, ik heb gezwommen, ik heb nagedacht, ik heb nog meer gezwommen. Het was daar zó fijn dat dat we zelfs besloten langer te blijven, ondanks dat mijn lessen in Taipei alweer begonnen waren. Dat betekende dus dat ik tussen het slapen, eten, lezen en zwemmen door ook nog wat huiswerk moest maken. Maar goed, met een kokosnoot op tafel en met uitzicht op het strand vond ik dat helemaal geen probleem.

We hadden er gerust nog een week willen vertoeven maar aan alles komt een eind: het was voor mij tijd om terug te keren naar het normale leven. Mijn moeder had daarentegen nog een weekje in Taipei en heeft op eigen houtje de stad verkend. Het weer was heerlijk dus is ze er vooral op de fiets op uit getrokken. Ik vond het heel leuk om haar ook een normale week te kunnen laten zien, dat is toch anders dan wanneer ik steeds de tour guide ben. Ik denk dat ze dan ook echt een goed beeld heeft gekregen van mijn leven hier. Na 6 fantastische weken was het helaas tijd om afscheid te nemen. Ik vond het gek om niet mee terug te kunnen gaan naar Nederland, maar het vooruitzicht dat ik over 9 weken achter haar aan kom maakt me heel blij. Ik zit op het moment heel goed in mijn vel maar ben tegelijkertijd ook klaar om naar huis te komen. Laat ik duidelijk zijn dat ik me heel erg thuis voel in Taipei en ontzettend blij ben met de vriendschappen die ik hier heb opgebouwd, maar het gemis naar jullie allemaal wordt wel steeds sterker. Hoe langer ik weg ben hoe meer ik me realiseer hoeveel lieve mensen ik ook in Nederland om me heen heb en hoe ontzettend belangrijk jullie allemaal zijn, juist ook diegene die ik doorgaans misschien niet zo geregeld zie. Die afwisseling van sociale contacten is veel belangrijker dan ik me eerder had beseft. Gelukkig word ik hier niet echt verdrietig van, maar vooral super blij als ik eraan denk dat het nog maar 9 weekjes is voordat ik weer terug ben! En ik heb ook echt zin in komende weken. Doordat ik geen studiebeurs meer krijg voor dit blok is het niet noodzakelijk om mijn cijfers bovengemiddeld te houden. Dat geeft me eigenlijk eindelijk de mogelijkheid om echt goed te kijken wat ik zelf nog uit mijn Chinees studie wil halen: wil ik me bijvoorbeeld meer focussen op spreken of schrijven? Daarnaast ben ik een lijstje aan het maken met plaatsen en activiteiten die ik minstens nog gedaan wil hebben hier.

En dan zijn we eindelijk aangekomen bij het einde van deze blog, dank als je het helemaal tot hier hebt gelezen! Ik vind het super leuk om van je te horen als je mijn blog volgt, dus blijf me vooral appen, mailen, schrijven :)

Tot de volgende blog! 

Heel veel liefs,
Mies

p.s. Mocht je graag de beelden willen zien bij deze verhalen, zie hieronder de foto's!