Gelukkig nieuwjaar en Chinese masterplannen

Hallo hallo!

Gelukkig Nieuwjaar!

Vanuit een regenachtig, oh nee nu breekt de zon door, oh nee het is toch ijskoud, huh nu is het 27 graden... vanuit een wisselvallig Taipei stuur ik jullie de hartelijke groeten! Afgelopen twee weken is het weer hier van het ene uiterste naar het andere geschoten, met vorige week een dieptepuntje toen er een kou-alarm werd afgeroepen; ouderen vielen namelijk letterlijk dood neer van de kou. De wegen waren spekglad en mijn gehele flat was ingesneeuwd. Nee grapje, het was 's nachts 7 en overdag 12 graden, mensen zijn hier gewoon niks gewend. Zo riep ik een paar dagen later zelf een weeralarm af vanaf mijn balkon omdat het van de een op de andere dag 27 graden was geworden en ik ondanks mijn jeugdige leeftijd bijna dood neer viel. Ondertussen regent het alweer twee dagen af en aan. Man, je maakt hier echt de gekste dingen mee! 

Oke sorry, ik dacht, misschien kan ik jullie afleiden door om de hete brij heen te draaien, maar ik hoor jullie denken, "Waar blijven die welgemeende excuses mevrouwtje!?" Het spijt me. Mijn enige excuus is dat ik nog altijd geen laptop heb en ik achter de computer in de bibliotheek niet in een creatieve flow raak. Het schrijven van een blog vergt namelijk een aantal onmisbare elementen: koffie en geroezemoes en irritante Chinese popmuziek op de achtergrond. Ohja en natuurlijk die laptop, of, een geleende iPad. Waarvoor dank vriendin A.S. Vroeger las ik altijd hele goede tijdschriften waarin derden worden aangeduid met hun voorletter(s). Ik heb dat altijd fascinerend gevonden. Zo’n artikel wordt door tienduizenden gelezen (hee net als deze blog, haha grappige overeenkomst) maar alleen de schrijfster en een select groepje weten waar die letter voor staat, en verder niemand. Zo fascinerend. Aaahh het mysterie! Wie is deze mysterieuze vrouw!? Is het Annet-Sasha, is het Annebel-Sara, Aafje-Sanne, Antoinette-Samantha?

Afgelopen maand heeft vrijwel volledig in het teken gestaan van, hoe kan het ook anders, Chinees. Dat klinkt vrij logisch, en dat is het ook wel, maar afgelopen maand heb ik harder gestudeerd dan ooit. En toch voelt het constant alsof het niet genoeg is. Ik sta om 7.00 uur op, ga naar de les, lunch, ga naar de bibliotheek, eet, maak nog wat huiswerk af en ga dan rond 22.30 in bed liggen om nog even te Netflixen of te lezen. En ondanks dat is er altijd huiswerk dat net niet afkomt, laat staan dat ik tijd heb om vorige hoofdstukken nog eens te bekijken. Ik weet even niet meer zeker of ik dit al heb verteld, maar ik heb nu iedere woensdag nog twee uur extra privé les genomen waarin we vooral focussen op spreken en de grammatica uit Boek 1 herhalen. En toch, zodra ik buiten een klaslokaal Chinees moet gebruiken klap ik volledig dicht. Gisteren ben ik met twee Taiwanese meisjes die ik via een online platform heb leren kennen naar een museum geweest, met het doel om Chinees te gaan praten. Maar, het lukte me gewoon niet om alleen al de meest simpele zinnen over mijn lippen te krijgen. Met vervolgens het resultaat dat ik zo boos op mezelf word dat ik alleen maar kan bedenken hoe dom en slap ik ben dat ik het niet kan. Tegelijkertijd zie ik ook wel steeds meer in dat mijn verwachting dat ik na een jaar goed Chinees kan spreken niet klopt, niet alleen voor mij maar in het algemeen is dat gewoon te hoog gegrepen. Een taal echt goed begrijpen in schrift en woord duurt helaas nou eenmaal langer. Gevolg van deze realisatie is dat ik mijn vervolgstappen voor de zoveelste keer moet bijschaven. Ik kan niet in juni terugkomen naar Nederland en vanaf dan mijn Chinees bijhouden met een of twee lessen per week. Ik zal een manier moeten vinden waarop ik zo veel als mogelijk met Chinees bezig blijf. Kortom, ik hoop vanaf komende september of februari (2019) een master China Studies te gaan doen, ergens op de wereld. Locaties die nu op mijn lijstje staan zijn Leiden, Taipei, (ergens in) China en Hong Kong. 

Vorig weekend was ik dan ook te vinden op de Hong Kongse universiteit waar mijn Chinese avontuur drie jaar geleden begon. Ik verliet Hong Kong destijds met gemengde gevoelens. Het is de stad waar ik me voor het eerst echt alleen heb gevoeld, en tegelijkertijd is het de plek waar ik heb geleerd hoe makkelijk het is om nieuwe vrienden te maken. In Hong Kong ontdekte ik hoe leuk ik het vind om Chinees te leren en allerlei angsten maakten daar plaats voor nieuwe dromen en plannen. Maar het is ook een stad waar ik nooit echt van heb kunnen houden. De onophoudelijke stroom aan mensen, de overkill aan glinsterende merkwinkels, de overvloed aan Westerse expats en de eindeloos hoge flatgebouwen maken Hong Kong een omgeving waar ik niet tussen pas. Op zondag zigzag je op straat langs kleden van kartonnen dozen waarop Filipijnse, Maleisische, Indonesische vrouwen elkaar opzoeken na een lange werkweek van over het algemeen schoonmaken en kinderen verzorgen. In de vele stadsparken van de stad zijn ze niet welkom waardoor ze zich verzamelen onder/op bruggen en langs de grote autowegen waar hier en daar zo’n idiote platte mid life crisis sportauto voorbij schiet. Aan de andere kant is de architectuur van veel kantoorgebouwen vaak prachtig, is vrijwel alles wat je je kan wensen sowieso wel ergens te verkrijgen en waan je jezelf in het centrum tussen mensen van bijna alle landen ter wereld. Het eten is er echt heerlijk, de indrukwekkende winkelcentra een welkome ontsnapping aan de drukte en buiten het centrum vind je de mooiste natuurgebieden en verrassend stille verborgen strandjes met uitzicht op de vele groene bergen die oprijzen uit de zee. Het is stad van grote tegenstellingen. Ik kan me dan ook wel voorstellen dat Hong Kong voor sommigen de hemel op aarde is, maar gewoon niet voor mij. Waarom staat Hong Kong dan in vredesnaam op mijn Masterplan-lijstje? Omdat de universiteit ver buiten dat hysterische centrum ligt en het de mooiste campus heeft die ik heb gezien. Het is er rustig, groen, schoon, mooi, koel, gezellig en ondanks alles voel ik me daar juist weer helemaal op mijn plek. Dit weekend ga ik een reeks mails schrijven naar verschillende universiteiten met alle vragen die ik nog heb om vervolgens komende weken aanmeldingen de deur uit te sturen. Iets met op meerdere paarden wedden.

Verder maak ik mij ondertussen op voor de vakantiemaand waar ik al zoooo lang naar uit kijk. Ik ben echt hard toe aan vakantie en ik sta iedere dag weer iets meer te stuiteren door het vooruitzicht dat mijn moeder en Debora over 15 nachtjes op de stoep staan. De voorbereidingen voor dit feestje zijn in volle gang. De route door Taiwan is uitgestippeld, accommodaties worden geboekt en vandaag ga ik in mijn beste Chinees proberen een auto te huren zodat we met z’n drieën het hele eiland over kunnen crossen. De andere helft van de maand gaan mijn moeder en ik naar Vietnam en ook daarvoor zijn de vliegtickets en een paar slaapplekjes geregeld. Ik kan niet wachten, ik heb er zo veel zin in, wah wah wah! Een ander leuk vooruitzicht is ook dat ik dan eindelijk weer een laptop heb en jullie dagelijks hele lange blogs kan schrijven! Nee, maar wel vaker dan 1x per maand, helemaal leuk met foto’s enzo. Tegen de tijd van mijn volgende blog is het trouwens Chinees Nieuwjaar geweest dan kan ik jullie nog een keer gelukkig nieuwjaar wensen! Zin in.

Nou lieve mensen dat was het weer! Ik hoop dat alles ook goed gaat met jullie en dat jullie niet al te veel weg zijn gewaaid afgelopen week. Aangezien ik tegenwoordig trouwens een zeer vaste woonplaats heb gevonden kan ik weer post ontvangen! Dus mocht je je vervelen en het nou leuk vinden om kaartjes te schrijven of te knutselen dan ontvang ik die met open armen. Aangezien ik graag mijn anonimiteit wil bewaren en niet wil dat al mijn fans opeens op de stoep staan stuur ik jullie graag mijn adres in een privé berichtje. Laat dus vooral weten als je mijn adres nodig hebt!

Oh oh, ik vergeet iets te vertellen! Ik heb afgelopen week een aardbeving meegemaakt! Het was een hele korte, maar het was wel echt een aardbeving. Het was vrij bizar; ik zat met mijn docent te praten over aardbevingen (in het Chinees) en ik vertelde dat ik nog nooit een aardbeving had meegemaakt waarop zij begon uit te leggen wat te doen als er eentje komt. Dit ging gepaard met wat acteerwerk en zodra ze weer ging zitten welde plotseling een diep gerommel op en begon alles te trillen. Waarop ik dacht, eh huh, hier wordt wel erg zwaar meubilair verschoven. We staren elkaar aan, en vervolgens begint het plafond te kraken waarop de ogen van mijn docent ongeveer dubbel zo groot werden en ik een hartverzakking kreeg. Vervolgens bleef gelukkig het stil waarna iedereen op de gang in luid gelach en gepraat uit brak. Mijn docent sprong op, rende naar buiten en riep in extase dat haar student zojuist haar eerste aardbeving had meegemaakt waarop enkele anderen me kwamen feliciteren. Het was een mooi moment. Achteraf bleek het een aardbeving van 5.7 op de schaal van Rigter te zijn in Beitu, een uitzonderlijk sterke aardbeving om zo dichtbij Taipei plaats te vinden (Beitu ligt vrijwel in Taipei).

Nu dan echt vaarwel! Dag allemaal, dag dag.

Mies