Twee Hollanders op de fiets en andere verhalen

Dag 72

Leestoelichting: in deze blog update staan hier en daar Engelse woorden tussen haakjes. Dit is om bepaalde zinnen te verduidelijken voor iedereen die onderstaande leest via Google Translate. 

Waar te beginnen als je twee weken lang de toerist hebt uitgehangen met de leukste persoon van de wereld? Ik denk toch maar gewoon bij het aller eerste begin. 

Alweer drie weken geleden stapte ik op de bus naar Taoyuan Airport om daar mijn hoog bezoek op te wachten. Ik betrapte mezelf er op dat ik in mijn enthousiasme maar liefst 2 uur te vroeg aan kwam op het vliegveld, je weet wel, voor het geval er plotseling enorme obstakels op mijn route zouden zijn. Zelf lach ik altijd hoofdschuddend om mijn vader als hij vertelt dat hij al een uur voordat ik land staat te wachten op het vliegveld in Frankrijk, en nu doe ik het zelf. Wat er vervolgens gebeurde kunnen jullie je waarschijnlijk wel voorstellen. Jotte rende huilend de bagageruimte uit, keek wanhopig om zich heen, zag enkel Aziaten, herkende mij dus niet omdat ik ondertussen zo goed geïntegreerd ben, ik wrong mezelf door de massa en rende met open armen, ook huilend en in slow motion op haar af en we vlogen elkaar in de armen. Ze zwierde me aan mijn armen door de lucht, mensen applaudisseerden en ik trok vervolgens haar koffer open op zoek naar kaas.

Haha ik bedoel natuurlijk dat Jotte van de bagageband kwam, niet uit de bagageruimte. Maar ik vind dat beeld zelf gewoon zo grappig dat ik het laat staan. Ze had een goede ticketdeal gevonden, maar zover ik heb begrepen had ze wel een stoel.

Ik heb mezelf voorgenomen om jullie alleen over de hoogtepunten te vertellen, maar de hoogtepuntenlijst is inmiddels toch alweer zo lang geworden dat het voor jullie waarschijnlijk alsnog leest als een dag tot dag verslag. Maar goed, ik heb jullie daar drie weken geleden natuurlijk al wel op voorbereid dus jullie weten waar je aan begint. Ik zal hieronder een paar dingen uitlichten, maar bekijk vooral de foto’s onderaan deze pagina en lees bij sommige foto's wat we zoal nog meer gedaan hebben!

因為我們是荷蘭人所以我們愛騎腳踏車 // We zijn Nederlanders, dus we houden van fietsen

Misschien heb ik jullie dit al verteld maar Taipei heeft een super fijn systeem voor fietsenverhuur. Het lijkt een beetje op de Nederlandse OV-fiets, maar dan een stuk goedkoper en je mag je fiets op ieder ander station terugzetten. Een half uur fietsen is bijvoorbeeld maar 0,14 eurocent! Je begrijpt, daar gaat mijn Hollandse hart sneller van kloppen. En niet alleen dat van mij: mijn Taiwanese huisgenootje Chiayi riep al weken dat ze zich zo zat te verheugen op het zien van Nederlanders op een fiets. Dus toen Jotte hier was was het dubbel feest: twee Nederlanders op twee fietsen. Dubbelgevouwen op de voor ons net iets te kleine fietsen hebben we een super fijne route gefietst langs de rivier die dwars door Taipei loopt. Als je twee maanden geen fiets hebt aangeraakt is dat redelijk fantastisch. Iets minder fantastisch is dat in Taipei nog niet overal fietspaden zijn en je hier en daar dus op de stoep fietst, wat heel erg tegen mijn fietsnatuur in gaat en daarnaast ook erg onhandig is omdat stoepen constant onderbroken worden door trappetjes. Ik weet ondertussen steeds beter welke routes wel en niet goed te doen zijn op de fiets, dus langzaamaan begin ik mijn dagelijkse wandelroutes in te wisselen voor korte fietstochtjes, jeej!!

很小的女王 // De kleine koningin

Hier is eigenlijk niet bijzonder veel over te vertellen omdat de foto’s voor zich spreken. Samen met Chiayi zijn we ook nog naar Yehliu geweest; een geologisch park waar de rotsen door de jaren heen bijzondere vormen hebben aangenomen. Een van de rotsen heeft de vorm van een hoofd, deze rots wordt de Queens Head genoemd. Ik denk dat onze verwachtingen een beetje te hoog waren, dus de Queens Head was in onze ogen schrikbarend klein, maar de omgeving was wel echt heel erg mooi. Je zou het een beetje kunnen omschrijven als het Mona Lisa-effect: toeristen verheugen zich massaal op het Louvre om Mona Lisa te zien maar eenmaal aangekomen kijk je bij wijze van spreken naar een postzegel. We hebben ons trouwens niet echt gedragen als ware toeristen; we wilden niet in de rij gaan staan dus hebben niet eens een foto van de koningin.. Maar ze lijkt erg op de andere rotsen waar we wel foto’s van hebben!

我們喜歡唱歌 // Lekker zingennnn (We houden van zingen)

Op vakantie in Taiwan mag een avond karaoke (KTV) niet ontbreken. Wat mij betreft was dit echt een van de grootste hoogtepunten van Jotte’s bezoek. Karaoke in Azië is gewoon zo fantastisch. Je huurt met een groep vrienden een eigen kamer inclusief een bepaald bedrag aan drankjes en/of eten. En die kamers alleen al zijn een hele belevenis: leren banken, neonverlichting, een klein podium, een enorm scherm en meerdere kleine schermpjes voor verzoeknummers. En om het af te maken hebben de meeste Engelse nummers de meest geweldige jaren ’90 videoclips. Zoals ik volgens mij al eerder verteld had hebben we een bordspelcafé gevonden waar we ons zo thuis voelen dat we allemaal een lidmaatschap hebben genomen. Omdat we steeds meer mensen hierover enthousiast hebben gemaakt zijn we onlangs een Line groep gestart voor iedereen die met ons mee wilt doen. (In plaats van WhatsApp gebruikt iedereen hier de telefoon app Line). Dit is super leuk omdat er door een sneeuwbaleffect steeds meer nieuwe mensen toegevoegd worden en we dus meer en meer leuke mensen leren kennen! Zo ook deze avond, die zo gezellig was dat we besloten het feestje door te zetten in een karaoke paleis. Ik twijfelde nog een beetje of ik wel ging durven zingen, maar zoals je je kan voorstellen: zodra de eerste Spice Girl beats door de boxen schalden waren alle remmen los. Anne-Sophie sprong op de bank, Adele ging helemaal los met de sambaballen, Tatum rende het podium op, Jotte en ik vertoonden heel synchroon ons dansrepertoire, en natuurlijk zongen we met z’n allen de sterren van de hemel. Na een aantal hysterische performances van ons was het nieuwkomer Linus zijn beurt om ook even een liedje te zingen. In tegenstelling tot ons koos hij voor een gevoelig, langzaam nummer en gelijk bij de eerste noot die hij inzette viel iedereen stil. Mijn god. Deze jongen bleek gewoon echt goed te kunnen zingen! Wat fantastisch, maar ook, wat gênant dat wij zo hebben lopen gillen! Na enige vertwijfeling hebben we ons gelukkig weer kunnen herpakken en nadat we drie uur lang ons geblèr en zijn musicalster-stem hadden afgewisseld was het tijd voor het laatste nummer: Summer Nights van Grease. Dit is een duet door John Travolta en Olivia Newton-John en aangezien wij met maar 1 mannelijke musicalster en 5 gillende meisjes waren werd het ’t meest hilarische duet dat je ooit gehoord hebt. Ik had het op moeten nemen! Nou goed, we kropen aan het einde van de avond schor, maar zeer gelukkig en voldaan de taxi in naar huis.  

我們去了太魯閣 // We gingen naar Taroko

In Jotte’s laatste weekend in Taiwan hebben we een klein reisje ondernomen: Taroko Mountains! En dat was, geweldig. Taroko is het berggebied ongeveer halverwege Taiwan en is toeristenattractie nummer 1. Daarbij denk je waarschijnlijk gelijk aan volgeladen bussen en massa’s mensen met selfie sticks: klopt. Maar, doordat het gebied zo groot, de bergen zo hoog en de wegen zo kronkelend zijn valt dat allemaal weg en voelt als een van de rustigste gebieden waar ik tot nu toe geweest ben in Taiwan (wat er nog niet heel veel geweest zijn, maar toch). En ook hier spreken de foto’s waarschijnlijk voor zich, maar ik moet desondanks nog een keer benadrukken hoe ontzettend mooi en indrukwekkend deze bergen zijn. Zo immens hoog, onvoorstelbaar. We sliepen in een B&B net buiten de grotere stad Hualien en we hadden geen betere plek kunnen hebben. Bij aankomst op het treinstation werden we opgewacht door Rehang, de eigenaar van het huis. Hij deelde direct mee dat we die avond om 6 uur zouden vertrekken voor het diner met de 5 andere gasten. Jotte en ik wisselden angstige blikken uit: mijn god, een groepsdiner... Tegelijk met ons bleek ook een Australisch echtpaar te zijn aangekomen dus voor we het wisten zaten we met z’n allen in een busje en speelden we ons introductierepertoire af. Het huis waar we aankwamen was ontzettend mooi en onze kamer al helemaal: gigantisch groot, beide een eigen tweepersoonsbed én we hadden een eigen badkamer. Al snel leerden we de andere gasten kennen: twee jongens uit Singapore (waar we allebei met open mond naar hebben staan staren omdat ze simpelweg prachtig waren) en een vrouw uit, jawel, Nederland. Zodra we met z’n allen weer in het busje zaten op weg naar het restaurant, werd ons al snel duidelijk dat er de volgende dag een volledige dagtour op het programma stond en we stipt om 8.30 bij het ontbijt zouden moeten verschijnen. Dit was van te voren totaal niet ons plan geweest: we (vooral ik) wilden zo graag uitslapen, misschien een wandelingetje maken, minstens een boek lezen en vooral rustig met z’n tweeën kunnen eten. Vertwijfeld en met tegenzin begonnen we aan ons groepsdiner. Maar, volgens mij was het halverwege het diner, veranderde er iets totaal: deze mensen waren allemaal zo leuk, het eten was zo lekker, het bier bleef maar op tafel komen en toen we weer op de terugweg waren naar het huis voelde het alsof we hen al dagen kenden. Het was die avond een heldere nacht dus sleepten we met de Singaporezen en de andere Nederlandse alle banken (couches) van de veranda naar de tuin en hebben met muziek op de achtergrond naar de sterren gekeken. Het werd volledig onverwachts echt een hele mooie avond, waarvan dat onverwachtse (ja en die jongens dus) misschien wel het mooiste was.

Om stipt 8.30 zaten we met z’n 7en fris en fruitig aan het ontbijt. Voor Jotte en mij stond een hiking & biking tocht op het programma die voor ons gemaakt leek te zijn. In plaats van zwetend en uitgedroogd omhoog fietsen met van die rood aangelopen, oncharmante foto’s als resultaat, werden we door Rehang bovenaan de berg afgezet om vervolgens zelfstandig terug naar huis terug te kunnen fietsen. I-de-aal (perfect). De lucht was strak blauw, het zonnetje niet te heet en wij hoefden niet eens te trappen omdat we enkel bergafwaarts gingen. Om de paar honderd meter parkeerden we de fietsen voor een wandeltochtje, waarvan de eerste een van de mooiste routes was die ik heb bewandeld. Bergje op, bergje af, smalle paadjes, mooie vergezichten, een stukje door een pikdonkere grot, onder watervalletjes door en dat alles omringd door fluorescerend blauwe vlinders. En alsof we op een VIP tour waren stond Rehang na een uur wandelen op ons te wachten bij het eindpunt om ons terug te rijden naar onze fietsen. Ah ik krijg helemaal heimwee (nostalgia) naar die dag nu ik er over schrijf! Maar, leuk nieuws: ik heb Rehang beloofd om over een maand terug te komen met mijn vader én om in februari terug te komen met mijn moeder en Debora. Dit willen jullie niet missen! De volgende dag hebben we nog een andere korte wandeltocht gemaakt langs de meest lichtblauwe rivier die ik ooit heb gezien waarna Rehang ons naar het treinstation heeft gebracht voor een bezoek aan de stad Hualien. Hualien stond vooral in het teken van nog meer (stads)wandelen en het eten van heel veel rare snacks. Een Taiwanese vriendin had me van te voren een lijst met must eats gegeven dus zijn we al die plekjes afgegaan en hebben hele lekkere (en minder lekkere) snacks gegeten. Die minder lekkere snacks waren vooral snacks die we op eigen initiatief gingen uitproberen. Zo besloten we op de night market bij een willekeurige rij aan te sluiten om een soort zwarte rijstlap gerold in pinda en koriander op een stok te kopen. Het smaakte niet per se vies maar ook niet echt lekker en we konden maar niet bedenken waarom die rijst zwart was. Maar nadat ik een foto naar Chiayi had gestuurd werd duidelijk wat we zojuist op hadden: rijst met varkensbloed. Dat was even slikken (a bit shocking). Het stomme is dat het helemaal niet vies was, maar zodra je weet wat het is reageert je lichaam er toch vrij slecht op. Maar mocht je ooit in de positie komen dat iemand je varkensbloed aanbiedt: het heeft niet bijzonder veel smaak dus neem het gerust aan.

Het is ondertussen alweer een week geleden dat Jotte terug naar huis is gegaan. Wat is dat ontzettend snel gegaan! Ik kijk echt terug op een super vakantie, terwijl het voor mij niet eens echt een vakantie was aangezien ik gewoon naar de universiteit moest. Maar toch voelt het wel zo. We hebben in twee weken zo ontzettend veel gedaan, en dat was nog maar zo’n klein deel van Taiwan! Kun je nagaan hoeveel er te beleven is op dit kleine eilandje! (advertentie)

Back to reality

En omdat ik afgelopen week weer back to reality moest hierbij ook nog wat leuke losse feiten over mijn dagelijkse leven. Een van de belangrijkste dingen die afgelopen week is gebeurd is het volgende: ik slaap zonder airconditioning! De temperatuur is namelijk gedaald naar ongeveer 24 graden en dat betekent ook dat een langverwacht ander belangrijk moment is aangebroken: ik kan al mijn kleren weer aan! Jazeker, ik draag eindelijk weer vestjes en shirts met lange mouwen. Ik ben heel makkelijk blij te maken (It's very easy to make me happy). 

Verder heb ik deze week een beetje een Chinese terugval gehad. Ik zit op het punt waarop ik eindelijk genoeg woorden ken om daadwerkelijk te kunnen spreken, maar zodra ik iets moet zeggen staat er gelijk ERROR op mijn voorhoofd. Tijdens mijn spreektest van afgelopen vrijdag was de Error zelfs zo erg dat je kan spreken van kortsluiting. Ik moet vanaf nu echt een tandje bijzetten om vooruit te blijven gaan (work harder), en dat betekent vooral: meer Chinees praten.

Ohja, nog een Art Club update! Afgelopen donderdag was een hele speciale Art Club omdat er een naaktmodel was ingehuurd voor live drawing. En wat is dat ontzettend moeilijk! Maar ook echt heel leuk om te doen. Doordat je iemand steeds opnieuw en opnieuw moet tekenen krijg je het schetsen in een korte tijd steeds beter onder de knie. En hoe vaak gebeurd het nou dat je twee en een half uur lang tot in de details naar een naakt lichaam kijkt, waarbij je eigenlijk vooral zit te overpeinzen hoe die knieholte in elkaar zit? Ik vond het heel bijzonder.

Nou lieve mensen dit was het weer (this is the end, not the weather)! Of eigenlijk niet echt, want kijk vooral ook nog even naar de foto's hieronder en lees eventueel de bijschriften voor meer korte verhaaltjes als je daar zin in hebt! Volgende week meer over o.a. de Gay Pride waar ik vandaag heen was en meer info over Taiwan en gender equality: zin in (looking forward to it)!

Liefs Mies