Moment waarna het weer beter wordt

Dag 83

Hallo lieve lezers! Vandaag een ongeplande tussentijdse update. Door omstandigheden verschuif ik het plan om jullie meer te vertellen over gendergelijkheid in Taiwan even naar de volgende. Ik vind het natuurlijk super interessant om jullie meer te vertellen over Taiwan, maar ik weet dat jullie het ook fijn vinden om te horen hoe het met mij gaat. Daarom deze korte update over hoe het soms ook gewoon kut gaat. Liefs!

Boem! Van de een op de andere dag daalde mijn gemoedstoestand twee weken geleden plotseling af naar een absoluut dieptepunt. Zonder overdrijving kan ik jullie vertellen dat mijn zorgvuldig opgebouwde Taiwanese leventje voor heel even volledig in elkaar stortte. Het is moeilijk om zo iets goed op papier te zetten omdat de gebeurtenissen voor een buitenstaander misschien kleinigheden lijken. Maar muggen worden nu eenmaal olifanten als je “alleen” in Verweggiestan woont, of misschien kunnen we hier beter spreken van een muggenplaag met het effect van een kudde olifanten.

Dat voorbeeld zit niet heel ver weg van de werkelijkheid, want anderhalve week geleden werd ik daadwerkelijk geplaagd door kleine indringers in mijn huis. Hoe lang ze me al vergezelden zullen we nooit weten, maar zodra ik door had dat ze hun intrek hadden genomen in mijn bed was hun nageslacht al verhuisd naar de muren, de plinten en hadden ze ook mijn nachtkastje gekraakt. Bedwantsen. Ik had er wel eens van gehoord, maar het klonk tot noch toe altijd als iets wat mij gelukkig niet overkomt. Wel dus! Ik merk dat ik echt 0 zin heb om het gehele verhaal tot in detail te vertellen, dus laat ik maar gewoon doorspoelen naar de belangrijkste punten in deze nachtmerrie. Gelijktijdig met de ontdekking van onze nieuwe huisgenoten ontstond er om andere redenen onenigheid met onze huisbaas waardoor deze plotseling besloot de huur flink omhoog te gooien. Ik stond van de een op de andere dag met m’n rug tegen de muur (bij wijze van spreken…): ik wilde mijn spullen niet meer aanraken maar kon nergens anders slapen dan mijn eigen geïnfecteerde bed. Een bedrijf inhuren om het huis beest-vrij te maken bleek werkelijk een fortuin te kosten. Huurverhoging, voor een zeer slecht onderhouden huis én een beestjesinvasie: ik moest hier zo snel als mogelijk weg zien te komen. Maar hoe doe je dat als je op een onbekend eiland in de Oost-Chinese Zee zit? Ik wilde anderen niet opzadelen met mijn nieuwe huisdieren, dus na twee (eindeloze) slapeloze nachten verliet ik Huize Xinhai, voorgoed, zo bleek later. Via de wasserette (waar ik badend in stresszweet Chinese woordjes moest stampen, want de studie gaat door!), op naar een hotel. In de veronderstelling dat ik hier veilig was genoot ik voor heel even van deze kleine maar fijne hotelkamer mét televisie! Wat een luxe. Maar helaas, ik word weer misselijk als ik hieraan terugdenk, toen ik de volgende ochtend mijn bed bekeek sloeg de angst me echt extreem om het hart: zwarte veegjes, een bloedvlekje. Ik werd achtervolgt door een onzichtbaar monster en ik wist niet hoe ik er vanaf moest komen. Ik trok de deur achter me dicht en schakelde over op auto-pilot: ik begroette de portier, ik knikte zoals gewoonlijk vriendelijk naar iedereen die me aanstaarde in de metro, ik beantwoordde netjes alle vragen in de les. Maar tegen het einde van de ochtend bekroop de angst me weer en kon ik alleen nog maar naar mijn tenen staren om niet te laten merken dat ik op het punt stond om keihard te gaan huilen. Wat een drama was dat.

Ik weet niet meer precies op welk moment ik deze geniale ingeving kreeg, maar ergens tussen het niet slapen, het huilen, het wassen, het drogen, het weggooien van niet-wasbare spullen en het verwerken van de onophoudelijke stroom aan nieuwe Chinese woordjes, stuurde ik een berichtje naar een jongen die ik twee maanden geleden per toeval had ontmoet via een vriendin hier. Ik kon me herinneren dat hij me iets had verteld over zijn start-up, iets met huizen toch? Niet geschoten is altijd mis. Om een lang verhaal kort te maken: na drie nachtjes (in twee verschillende kamers) in het hotel tekende ik afgelopen vrijdag tot ieders verbazing een nieuw contract waarna ik direct kon blijven slapen. Het dieptepunt bereikte in een extreem tempo de verste diepe dalen mogelijk, maar tegelijkertijd ben ik er met hulp en steun van heel veel lieve mensen ook bizar snel weer uitgeklommen. Of uitgeklommen.. ik ben er nog niet helemaal uit. Vooralsnog weet mijn oude huisbaas (door allerlei omstandigheden) nog steeds niet dat ik en mijn huisgenootje Chiayi definitief vertrokken zijn, en hebben we dus ook nog geen cent borg gezien. En hoewel ik mezelf ervan probeer te overtuigen dat ik van ze af ben, slaap ik nog steeds slecht en schrik ik 24/7 op of wakker van alles dat mijn huid ook maar een beetje kriebelt. Mijn kleding zit voor een groot deel nog in vacuümzakken, er zijn nog spullen in mijn oude huis die ik moet ophalen en ik check meerdere keren per dag mijn nieuwe matras op zoek naar tekenen van leven. De vermoeidheid, stress en het weer dat om de paar dagen wisselt van 17 graden naar 32 graden, hebben er daarnaast voor gezorgd dat ik mijn keel ondertussen schor heb gehoest en ik bergen zakdoekjes verslint per dag. Maar dat komt ook wel weer goed en ik heb nu in ieder geval een dak boven mijn hoofd. En, dit moet toch ook even gezegd worden ook al lezen ze dit vast niet allemaal: ik heb afgelopen dagen gemerkt hoe ontzettend veel lieve mensen ik om me heen heb verzameld. Het is in een compleet nieuwe omgeving soms best moeilijk om een liefdevolle arm om je heen te krijgen, of om te huilen en je vervolgens te laten troosten en opvrolijken door mensen die je nog niet zo goed kent. Ik voel nu dus enorm de behoefte om te gaan speechen met een microfoon op een podium en iedereen bij naam te noemen en dan op het einde te roepen van, “ah en iedereen die ik nog vergeten ben te noemen maar wel dankbaar ben, je weet wie je bent!” Maar goed, dat is overdreven, dus ik zal geen namen noemen. Maar toch, je weet wie je bent.

Ik Googlede voor deze blog het woord ‘dieptepunt’ om te zien hoe ik dat woord correct kon gebruiken (Engels, Chinees, Nederlands: het begint allemaal verwarrend te worden). Ik kreeg vervolgens een lijstje te zien met de verschillende definities van ‘dieptepunt’ en een daarvan luidt: “Moment waarna het weer beter wordt”.

Liefs Mies

p.s. Geen foto's deze keer!