Vijftig tinten grijs in Taiwan

[In deze update is een lekker informatief stukje politieke geschiedenis opgenomen, mocht je hier nou geen zin in hebben: informatief staat cursief]

Als je grijs geen mooie kleur vindt zijn de eerste twintig minuten van de taxi-rit van Taoyuan Airport naar Taipei misschien een beetje shocking. Maar houdt vol, je rijdt al snel 5 minuten door groene beboste bergen waarna de flatgebouwen gelukkig niet langer grijs, maar beige, oranje en oud roze kleuren. Vervolgens doemen in de kalme grijze lucht de faal gekleurde Chineestalige billboards op: ik weet niet waarom, maar mijn hart gaat sneller kloppen van deze bonte verzameling beton.

Mijn hart klopte ook tijdens de vlucht. Niet omdat er veel turbulentie was, niet door vliegangst of zenuwen over het feit dat ik moederziel alleen naar een land ga waar ik me nog niet verstaanbaar kan maken en niemand ken, maar doordat ik omringd werd door het Servische heren waterpoloteam. Het was prachtig. Ondanks dit gezellige gezelschap duurde de vlucht eindeloos. Want probeer maar eens charmant zittend in slaap te vallen, te midden van een waterpoloteam. En wanneer het dan eindelijk lukte werd ik tot twee keer toe wakker doordat de billen van mijn buurman langs mijn wang streken. Maar goed, ik heb op mijn beurt over mijn hart gestreken en begrip getoond voor het feit dat hij nou eenmaal iets nodig had uit het bagagevak. Dat kan ik ook nog wel begrijpen.

De waterpoloërs waren niet de enige atleten op mijn vlucht: het Nederlandse jongeren schermteam was present, evenals een Waals jongensteam waarvan ik niet heb kunnen achterhalen welke sport ze beoefenen. Komende twee weken vindt namelijk de Universiade 2017 plaats in Taipei. De Universiade is een internationale sportcompetitie voor studenten (sporters tot 27 jaar), welke net als de Olympische Spelen bestaat uit een zomer- en een wintercompetitie.

Dat de zomercompetitie plaatsvindt in Taiwan (ROC, Republic of China, Republiek China) heeft uiteraard voor wat commotie gezorgd: zo boycot China (PRC, People's Republic China, Volksrepubliek China) de teamcompetitie door geen teams deel te laten nemen aan het evenement. In reactie hierop besloot ook Uganda in eerste instantie het evenement te boycotten in verband met de 1-China policy. China verwacht van haar bondgenoten namelijk om 1 China te kiezen: PRC ofwel ROC, maar beide is onaanvaardbaar. Uiteindelijk is deze Ugandese boycot gelukkig opgeheven, maar het schets een beetje een beeld van de moeilijke relatie tussen China en Taiwan.

Taiwan kent een lange geschiedenis van wisselende machthebbers, waaronder ook de Nederlanders, maar ik spoel voor nu alvast even door tot net na de Tweede Wereldoorlog. De Chinese regering (KMT) wordt op dat moment omver geworpen door de Chinese communisten, onder leiding van Mao Zedong. In 1949 lukt het de communisten om de voormalige Chinese regering (KMT) te verdrijven naar de Japanse kolonie ‘Formosa', waar zij wel stand weten te houden en de Japanners het eiland overdragen aan de Republiek China. Vanaf dat moment is “het echte China” dus verplaats van het China dat we kennen uit de Grote Bosatlas, naar het relatief kleine eilandje Formosa (dat vanaf dan weer Taiwan wordt genoemd).

Dit “echte China” (Taiwan) blijft nog lange tijd lid van de Verenigde Naties, maar in 1971 verliest het uiteindelijk de steun van de wereld en gaat het lidmaatschap naar de Volksrepubliek China. Vanaf dat moment wordt Taiwan door het grootste deel van de wereld niet meer erkent, en is het eigenlijk geen land meer. “Zie de wereld als een schoolklas: als je helemaal geen vriendjes hebt, en van de juf nooit bij de lessen mag zitten, leer je niet zoveel. Taiwan is het jongetje waar niemand vriendjes mee durft te worden, omdat hij gepest wordt door de grootste jongen van de klas, China” (Correspondent).

Op dit moment wordt Taiwan erkend door 22 landen; landen die China dus niet erkennen. Denk bijvoorbeeld aan Kiribati, Palau, Nauru, 'São Tomé en Príncipe’ en het enige Europese land, Vaticaanstad. Afgezien van de laatste, zijn het stuk voor stuk arme landen. Dat komt omdat Taiwan en China veel geld over hadden voor erkenning: ontwikkelingslanden konden hen erkennen in ruil voor een flinke smak geld. Doordat dit uiteindelijk zo veel geld kostte voor beide China’s is deze strijdbijl begraven en is Taiwan sindsdien blijven steken op 22 bondgenoten.

En dan nu weer terug naar de orde van de dag. 

Het is hier heet. Ook al zegt de thermometer dat het buiten zo'n 33 graden is, volgens mijn weer app was de gevoelstemperatuur vandaag 41 graden en zal het morgen voelen als 49 graden. En dat geloof ik, want toen ik vandaag na 1,5 uur huishoudelijke producten shoppen thuis kwam leek het wel alsof ik uit een zwembad was gestapt. Doorweekt dus. Als ik morgen überhaupt besluit te wijken van mijn airconditioner ga ik het voorbeeld van de locals volgen: paraplu mee om te schuilen voor de zon.

Alleen zijn is verder nog niet echt je van het. Ik weet dat ik hier net 24 uur ben, maar ik ben daar nu al klaar mee. Voor morgen heb ik dan ook twee missies: een Taiwanees telefoonnummer en me aansluiten bij een Martial Arts-club. Het maakt me niks uit dat het typisch iets voor grijze bejaarden is: een beetje Chinees doet wat mij betreft gewoon aan Tai-Chi. Ik betrapte mezelf er vandaag trouwens op dat ik liever mijn ronde bril op heb dan mijn lenzen, want ronde brillen zijn hier hip, en ik maakte de eyeliner-lijntjes net wat langer dan normaal. Je moet je gewoon aanpassen, ja toch.

Dag mensen! Blijf vooral liken en reageren, dat vind ik leuk. En wees niet bang, zodra ik hier een leven heb, heb ik helemaal geen tijd meer om zo vaak de blog te schrijven dus ik beloof dat jullie binnenkort niet meer elke dag leuke spontane reacties hoeven te bedenken! 

Liefs Mies

• Bronnen: Lonely Planet, Wikipedia, de Correspondent